In mijn vorige blogpost schreef ik dat kleiner wonen geen stap terug is, maar een kans op een rijker leven. Dat klinkt misschien gek. De reden waarom je kleiner gaat wonen is vaak noodzaak en helemáál niet leuk. Bijv.: Financiële zorgen, gezondheidsredenen of een scheiding.
Hoewel onze keuze om kleiner te gaan wonen bewust is gemaakt. En dit super goed bevalt! Was ook bij ons de réden waaróm we kleiner gingen wonen alles behálve “leuk”. Ik neem je graag mee in mijn verhaal en hoop jou hiermee te kunnen inspireren.
Het was 2017: Ik werkte 3,5 jaar als zelfstandig ondernemer. Richtte vooral huizen in voor de verkoop. Er was niks om te klagen. Ik deed wat ik het liefste deed. Met veel succes. We woonden mooi en ruim. Met een heerlijke grote tuin die inmiddels helemaal naar ons zin was gemaakt.
Kortom, we hadden het goed. Maar tóch was ik niet happy… Ik was ziek. Al een behoorlijke tijd. Een flinke burn-out…
Ik had op dat moment geen idee hoe lang het nog zou duren en hoe ik er ooit uit zou komen. Ik lag er volledig áf. Gelukkig zat ik wél in een broodfonds, (een solidair vangnet voor ondernemers) Dat is financieel echt onze redding geweest. Er was dus geen omzet. Geen perspectief.
Ik deed er álles aan om snel beter te worden. (Dit herkent volgens mij iedereen die een burn-out heeft (gehad)
Zo bezocht ik bijvoorbeeld orthomoleculaire therapeuten. Kocht op hun advies absurd dure poeders en pillen. At volgens een speciaal voedingspatroon. En kocht hiervoor speciale (en peperdure) ingrediënten in de biowinkel hier in de stad.
Verder ging ik vaak naar de sauna en maakte kennis met yoga. En ik deed (waar ik kon) leuke dingen die me energie gaven. Zoeken naar dingen die me energie geven. Het beste wat ik in die tijd heb gedaan. Maar…… niet gratis!
Ziek zijn kostte me dus veel geld.
We woonden op dat moment zo’n 6 a 7 jaar in ons toenmalige huis.
Wat veel groter, mooier, nieuwer en luxer was dan verwacht Ik had vlak daarvoor carrière gemaakt binnen een kappersorganisatie. Wat we konden lenen had ons positief verrast. Dat we dít hadden kunnen kopen was echt onze trots!
Ja, die burn-out. Ik had geen idee hoe lang het nog ging duren. Maar ik realiseerde me wel, dat, áls ik weer kon werken. Ik voorlopig niet (en misschien wel nooit) meer zo zou kunnen knallen als ik deed. Sowieso niet meer fulltime. En als ondernemer was ook maar de vraag.
Eén ding wist ik zeker. Ik zou het anders willen aanpakken.Ik wilde weer overzicht op mijn leven en huis. Met minder druk. Qua werk wilde ik geen grote verantwoording. Ik dacht steeds vaker om weer terug naar hoe ik ooit begon. Als kapster. Op de werkvloer in mijn oude vak.
Ik realiseerde me wel gelijk dat ik dan (veel) té weinig zou verdienen om onze hypotheek te kunnen betalen.
Zowel ik als Martijn begonnen steeds meer voordelen te zien van een kleiner huis. Natuurlijk hielpen mijn skills als stylist. En mijn al doorlopen persoonlijke “reis” met ontspullen. (thanks Marie Kondo!) Dat had mij allang laten zien dat veel ruimte helemaal niet nodig was.
Maar eerlijk is eerlijk….Het was óók pijnlijk proces. Alsof ik had gefaald.
Met mixed feelings keken we af en toe op Funda. Maar pás toen we (dankzij een kraamvisite) deze leuke dijkhuisjes leerden kennen. In een rustig buurtje, vlakbij de binnenstad, werden we enthousiast. En alsof het zo moest zijn kwam er een paar weken later ééntje te koop.
En zo verkochten wij onze trots. En verhuisden we van 150m2 naar 96m2
Wat overigens nog steeds niet klein is, voor 2 personen. Wél anders dan we waren gewend, ook qua comfort! Van een goed geïsoleerd nieuwbouwhuis met warmtepomp, naar een gedateerd jaren 80 huisje
Met tochtige en vergeelde kozijnen, afzichtelijke deuren en lelijke radiatoren. Oh ja, én granol op de muur!
Onze heerlijke tuin verruilden we voor een stadstuintje met grindtegels en hele brede (en lelijke) coniferen. Van een garage, overkapping en grote tuinschuur naar één kleine berging in de tuin. En van een eigen oprit naar een openbare parkeerplaats verderop.
Maar qua hypotheeklasten zakten we met €1000,- per maand! En dan heb ik het nog niet over de belastingaanslagen. Want die daalden, met een veel lagere WOZ waarde ook heel fors! Wat een fijn gevoel!
De financiële vrijheid die we kregen gaf ons zoveel mogelijkheden. Iets waar ik nog elke dag dankbaar voor ben.
Het zorgde dat ik, zonder geldstress écht rustig kon herstellen van mijn burn-out. Ik mezelf langzaam aan weer terugvond, in loondienst. Parttime in een kapsalon. Toen ik daar nog niet echt happy was, kon ik ontslag nemen en op ’t gemak verder zoeken voor een andere salon.
En ondanks dat mijn salaris tegenwoordig echt wel nodig is om ook leuk te kunnen leven. (Hallo gestegen kosten!), durfden en konden we het weer opnieuw aan, toen ik mijn baan opzegde om weer als zelfstandig ondernemende stylist aan de slag te gaan.
En nog steeds kan ik, (of Martijn) als het nodig is, een stapje terug doen of een risico lopen, zonder dat we droog brood hoeven eten. Dat is een hele fijne wetenschap. Het is een heel verhaal geworden, maar dit is precies wat het is voor mij. Kleiner wonen, maar een rijker leven!
Oh, en tot slot: Ben jij de eerste normale reactie op mijn blog? Zou ik echt super leuk vinden! Tot nu toe is het alleen russische of engelstalige spam! Met tientallen tegelijk. Please let me know. Als is het maar “hoi”. Dan weet ik dat het ook gelezen wordt door echte mensen.
Heel veel liefs Marit
